ʻಎಐ 171ʼ ಸಿಬ್ಬಂದಿಯ ಅಮೂಲ್ಯ ನೆನಪುಗಳು: ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಗಳಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ, ಕುಟುಂಬವಾಗಿದ್ದರು

ದುಃಖದಿಂದ ತುಂಬಿದ ಆ ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ, ಏರ್ ಇಂಡಿಯಾ ವಿಮಾನ ʻಎಐ 171’ ಸಿಬ್ಬಂದಿಯ ನಿಜವಾದ ಸ್ಫೂರ್ತಿಯು ದುರಂತದ ಮೆಲುಕುಗಳಾಗಿ ಕಾಡದೆ, ನಲ್ಮೆಯ ಸ್ನೇಹಿತರು, ಮಾರ್ಗ ದರ್ಶಕರು ಮತ್ತು ಕುಟುಂಬವಾಗಿ ಜೀವಂತವಾಗಿತ್ತು. ಸ್ಮರಣಾರ್ಥ ಸೇವೆಯ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಗಳು ಆಳವಾದ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಥೆಗಳನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಂಡರು, ಕಳೆದು ಹೋದ 12 ಜೀವಗಳನ್ನು ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸುವ ಪ್ರೀತಿ ಮತ್ತು ನಗುವಿನ ಚಿತ್ರವನ್ನು ಚಿತ್ರಿಸಿದರು.

ಈ ಸ್ಮರಣಾರ್ಥ ಸೇವೆಯು ಜೀವನದ ಆಚರಣೆಯಾಗಿತ್ತು. ಆಳವಾದ ಗುರುತುಗಳನ್ನು ಉಳಿಸುವ ಸಣ್ಣ, ಮಾನವ ಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿತ್ತು. ಸ್ನೇಹಿತರು ಕ್ಯಾಪ್ಟನ್ ಸುಮೀತ್ ಸಭರ್ವಾಲ್ ಅವರನ್ನು ಗೌರವಾನ್ವಿತ ಕಮಾಂಡರ್ ಆಗಿ ಮಾತ್ರವಲ್ಲದೆ, "ಸಮವಸ್ತ್ರವನ್ನು ಘನತೆಯಿಂದ ನಿರ್ವಹಿಸಿದ" ವ್ಯಕ್ತಿಯಾಗಿ ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡರು.

ವಿಪರ್ಯಾಸವೆಂದರೆ ಅವರು ಫ್ಲೈಯಿಂಗ್ ಅಕಾಡೆಮಿಯಲ್ಲಿ "ಸ್ಯಾಡ್ ಸ್ಯಾಕ್" ಎಂಬ ಅಡ್ಡ ಹೆಸರನ್ನೂ ಹೊಂದಿದ್ದರು. ಏಕೆಂದರೆ ಅವರು ಯಾವಾಗಲೂ ನಗುತ್ತಿದ್ದರು, ಎಲ್ಲರ ಬಳಿಯೂ ಶಾಂತ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ವರ್ತಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಗಳನ್ನು ಕುಟುಂಬವಾಗಿ ಪರಿವರ್ತಿಸುವ ಬಂಧಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಅಲ್ಲಿ ನೆರೆದವರು ಮಾತನಾಡಿದರು. ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಯೊಬ್ಬರು ತಮ್ಮ ಅತ್ಯುತ್ತಮ ಸ್ನೇಹಿತ ಇರ್ಫಾನ್ ಶೇಖ್ ಅವರನ್ನು "ಮನೆಯಿಂದ ದೂರವಿರುವ ಕುಟುಂಬ" ಎಂದು ಬಣ್ಣಿಸಿದರು. ಅವರು ತಮ್ಮಿಬ್ಬರ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಂಡರು, ತಮ್ಮ ಕನಸುಗಳನ್ನು ಬೆನ್ನಟ್ಟಲು ತಮ್ಮ ಸ್ವಂತ ಕುಟುಂಬ ಗಳನ್ನು ತೊರೆದದ್ದು, ಸಣ್ಣ ಫ್ಲಾಟ್‌ನಲ್ಲಿ ಕ್ವಿಕ್‌ ನೂಡಲ್ಸ್ ಹಂಚಿಕೊಂಡು ಒಟ್ಟಿಗೆ ಹೊಸ ಜೀವನ ವನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡದ್ದು ಮತ್ತು ದೀರ್ಘ ಪ್ರಯಾಣದ ವಿಮಾನಯಾನ ಅನುಭವಗಳನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ ಬಗ್ಗೆ ಅವರು ಮನದಾಳದ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಬಿಚ್ಚಿಟ್ಟರು.

ಸಿಬ್ಬಂದಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಆಡಿದ ಗೌರವಗಳು ನುಡಿಗಳು, ʻಎಐ 171’ ಸಿಬ್ಬಂದಿಯ ಆಳವಾದ ಸಮರ್ಪಣೆ ಮತ್ತು ಅನನ್ಯ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವಗಳನ್ನು ಬಹಿರಂಗಪಡಿಸಿದವು. ಶ್ರದ್ಧಾ ಧವನ್ ಅವರ ಮಂದಹಾಸ ಮತ್ತು ಅವರ ಅಚಲ ವೃತ್ತಿಪರತೆಯನ್ನು ಸ್ನೇಹಿತರು ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡರು; ವಿಮಾನದ ನಂತರ ಅವರು ಎಷ್ಟೇ ದಣಿದಿದ್ದರೂ, ಅವರು ಯಾವಾಗಲೂ ಮುಂದಿನ ದಿನಕ್ಕೆ ತಮ್ಮ ಸಮವಸ್ತ್ರವನ್ನು ನಿಖರ ವಾಗಿ ಇಸ್ತ್ರಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು, ಕರ್ತವ್ಯಕ್ಕೆ ಸಿದ್ಧರಾಗುತ್ತಿದ್ದರು ಎಂದು ಆಪ್ತರು ಸ್ಮರಿಸಿದರು.

ಅಪರ್ಣಾ ಮಹಾದಿಕ್ ಅವರು "ಮರಾಠಿಯನ್ನು ನಿರರ್ಗಳವಾಗಿ ಮಾತನಾಡಲು ಕಲಿತ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಹುಡುಗಿ" ಮತ್ತು ಅವರ ಔದಾರ್ಯ ಅಮಿತವಾದುದಾಗಿತ್ತು. "ಪ್ರತಿ ಬಾರಿ ಅವರು ಹೊರಗೆ ಹೋದಾಗ, ತನ್ನ ಅತ್ತೆ ಮಾವಂದಿರಿಗೆ, ತನ್ನ ಗಂಡನಿಗೆ, ತನ್ನ 10 ವರ್ಷದ ಮಗಳಿಗೆ ಉಡುಗೊರೆಗಳನ್ನು ಖರೀದಿಸುತ್ತಿದ್ದರು... ಮತ್ತು ಅವರು ತನ್ನ ನೆಚ್ಚಿನ ಶ್ವಾನಕ್ಕೆ ಔತಣಕೂಟವನ್ನು ಖರೀದಿಸಲು ಎಂದಿಗೂ ಮರೆಯುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ," ಎಂದು ಸ್ನೇಹಿತರೊಬ್ಬರು ನೆನಪಿನ ಬುತ್ತಿಯನ್ನು ಬಿಚ್ಚಿಟ್ಟರು.

ಹೃದಯ ವಿದ್ರಾವಕ "ಕೊನೆಯ ಕ್ಷಣಗಳನ್ನು" ಸಹ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲಾಯಿತು, ಇದು ಸಿಬ್ಬಂದಿಯ ನಡುವಿನ ಆಳವಾದ ಸಂಪರ್ಕಗಳನ್ನು ವಿವರಿಸುವಂತಿತ್ತು. ಮೈಥಿಲಿ ಪಾಟೀಲ್ ಅವರ ಆಪ್ತ ಸ್ನೇಹಿತೆಯೊಬ್ಬರು ಸಿಬ್ಬಂದಿ ಚೆಕ್-ಇನ್‌ನಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಕೊನೆಯ ಭೇಟಿಯನ್ನು ನೆನೆದು ಕಣ್ಣೀರಿಟ್ಟರು.

"ಅವರು ನನಗೆ ಎರಡೇ ಎರಡು ನಿಮಿಷ ಕಾಯುವಂತೆ ಹೇಳಿದರು. ಆದರೆ ನಾನು, 'ಇಲ್ಲ, ಈಗಾಗಲೇ ತಡವಾಗುತ್ತಿದೆ ನಾನು ಹೋಗಲೇಬೇಕು. ನಾನು ಶೀಘ್ರದಲ್ಲೇ ನಿಮ್ಮನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗುತ್ತೇನೆ' ಎಂದು ಹೇಳಿದೆ. ಆದರೆ 'ಶೀಘ್ರದಲ್ಲೇ ಭೇಟಿಯಾಗುವʼ ಸಮಯ ಮತ್ತೆಂದಿಗೂ ಬರಲೇ ಇಲ್ಲ," ಎಂದು ಅವರು ಗದ್ಗದಿತರಾಗಿ ತಮ್ಮ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಂಡರು. ಅಂತಿಮ ಆಲಿಂಗನಕ್ಕೆ ಕೇವಲ ಆ ಎರಡು ನಿಮಿಷಗಳನ್ನೂ ತಾವು ನೀಡಲಿಲ್ಲವೆಂದು ವಿಷಾದ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದರು.

ಕವಿತೆಗಳು, ನಗು ಮತ್ತು ಕಣ್ಣೀರಿನ ಮೂಲಕ ಅಲ್ಲಿ ಮೂಡಿಬಂದ ಸಂದೇಶವು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು. ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಯೊಬ್ಬರು ಸುಂದರವಾಗಿ ಹೇಳಿದಂತೆ, "ವಿಮಾನವು ನಮಗೆ ಕೇವಲ ಯಂತ್ರವಲ್ಲ. ಇದು ನಮ್ಮ ಎರಡನೇ ಮನೆ". ಸ್ಮರಣಾರ್ಥ ಸಭೆಯು ಆ ಮನೆ ಮತ್ತು ಅದನ್ನು ತುಂಬಿದ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿದೆ. ಅವರು ಹೋದರೂ, ಅವರ ದಯೆ, ಅವರ ನಗು ಮತ್ತು ಅವರ ಆತ್ಮದ ನೆನಪುಗಳು ಅವರು ಪ್ರೀತಿಸುವ ಆಗಸದಲ್ಲಿ ಚಿರಂತನವಾಗಿ ಉಳಿಯುತ್ತವೆ ಎಂದು ಅವರ ಸ್ನೇಹಿತರು ಸಂಕಲ್ಪಿಸಿದರು.